Vandaag zit The No Buy Challenge er officieel op. Een halfjaar lang heb ik samen met onze Instagramcommunity geen kleding, schoenen en accessoires gekocht. Niks, nada, noppes. Is dat gelukt? Wat heeft de challenge me (ook als organisator) geleerd? M’n grootste lessen op een rij.

Op 1 januari 2021 begon ik samen met 7500(!) anderen aan een koopstop van een halfjaar. Samen met mijn partner in crimeMarieke (@mariekepauline) zette ik The No Buy Challenge op om kledingliefhebbers te trainen in tevredenheid, hun koophonger te bevechten en ze te inspireren om creatiever te worden met wat ze hebben. Via ons Instagramaccountdeelden we een paar keer per week inspiratie via posts en Stories, we hielden workshops en lezingen en we deden Live Q&A’s die je hierkunt terugkijken. We kregen veel media-aandacht (o.a. op LINDA.nl) en we ontvingen zóveel berichten van mensen voor wie de challenge life changingwas.

What. A. Ride. Een mooi moment om terug te blikken op mijn eerlijke ervaringen (als organisator én deelnemer) van het afgelopen halfjaar. Wat heeft The No Buy Challenge me geleerd? En opgeleverd?

M’n grootste lessen van The No Buy Challenge

1. Een halfjaar is precies goed.

Ik heb dit halfjaar als een ideale periode ervaren. In 2018 deed ik een no buy challenge van 3 maanden en hoewel ik nu dezelfde lessen leerde als toen, was er een aanzienlijk verschil in wat de tijd met me deed. Tijdens mijn eerste – korte – challenge was ik achteraf toch teveel bezig met de eindstreep en wat daarna weer zou mogen. Omdat deze zelfs aan het begin van de challenge al overzichtelijk dichtbij was, heb ik het nooit écht moeilijk gehad.

Dat was nu wel anders. In april had ik een goeie mentale dip. Ik was de lockdown zat, het nieuwe modeseizoen startte, overal waren nieuwe collecties en ik zat even niet zo lekker in m’n vel. Ik vond het niet moeilijk om niks te kopen, maar wel om mijn koophonger los te laten. Doordat ik juist na die eerste three-month-itch nog even verder moest buffelen, heb ik mezelf meer gepusht en ben ik nog trotser op mezelf. Maar als je denkt dat een halfjaar voor jou écht te lang is, kies dan wel voor een periode van 3 maanden om mee te beginnen. Haalbaarheid is een belangrijke – en onderschatte – motivator, volg je gevoel!

2. Het is een schakelaar in je hoofd

Dit is misschien wel de belangrijkste les die ik leerde uit mijn twee challenges. “Wie tevreden is, heeft altijd genoeg” zegt de Daodejing (door de Taoïstische filosoof Lao Tze), één van mijn grootste inspiratiebronnen. Zó waar, en mijn belangrijkste mantra als ik ook maar íets van koophonger voel opkomen. Een halfjaar niks kopen leerde me nóg meer dat ik altijd het gevoel van ‘genoeg’ kan ervaren, als ik mezelf train in een meer tevreden mindset en mijn relatie met kleding relativeer. Dáár zit het échte werk, niet in bezig zijn met spullen. Tip: als je koophonger voelt, neem dan even een moment voor jezelf. Graaf naar de diepere verlangens onder die behoefte, die zijn er altijd (lees hier waar onze koopdrang vandaan komt en hoe een koopverslaving ontstaat). En werk daar aan, in plaats van een mentaal gat te dichten met een oppervlakkige kooppleister. Meer tips lees je in dit filosofische artikel over verlangen en tevredenheid.

3. M’n zwakste moment was niet m’n aankoop, maar dealen met m’n koophonger

Voor wie het nog niet had gezien (in deze Q&Avertel ik er meer over): ik heb aan het eind van m’n challenge één aankoop gedaan. Een hele bewuste, waar ik helemaal achter sta. Voor het eerst in 15 jaar ben ik onlangs begonnen met sporten. Één van de eerste keren scheurde ik volledig – vanaf m’n kruis, en nee, niet op de naad 😉 – uit m’n lelijke huislegging van 15 jaar oud die ook nog onder de witte klusvlekken zat. Ik dacht m’n challenge in het vodje af te kunnen maken, maar het mocht niet zo zijn. Vanuit praktisch oogpunt kocht ik daarom een duurzaam exemplaar van Girlfriend Collective en daar sta ik helemaal achter. Dit was geen mode-item dat ik vanuit koophonger kocht (ik voelde hier ook geen emotie bij), maar iets dat ik echt nodig had.

Wel voelde ik me zwak in april, zoals hierboven beschreven, toen ik koophonger voelde opkomen omdat ik niet blij was met mezelf. Gelukkig kon ik de lessen die ik in maart leerde van consumentenpsycholoog Patrick Wessels, goed toepassen. Lees hier meer over de psychologie achter koopdrang en kijk hier mijn Instagram Live interview met Patrick terug.

4. Veel mensen zitten nog vast in oude, intense(!) kooppatronen

Ik vond het heel bijzonder om dit halfjaar in contact te staan met zoveel mensen die net hun eerste stappen naar een duurzame mindset zetten. Ik ben ongelooflijk trots op iedereen die – soms zelfs nog middenin een koopverslaving! – de guts had om mee te doen aan de challenge en zichzelf te pushen. Wat me opviel, is dat de groep verdeeld was: enerzijds mensen wie het voor de wind ging (en die de challenge zelfs gaan doortrekken, whoah!) en anderzijds een groep die al snel koophonger voelde en soms zelfs verviel in oude patronen. Hoeveel HELP!-berichten we niet ontvingen van mensen die op het punt stonden om iets te kopen en onze hulp vroegen 😉 Of mensen die al na een paar weken waren gezwicht.

Het doet me beseffen dat we met z’n allen nog een lange weg hebben te gaan. En dat onze overmatige kooppatronen, die we al van jongs af aan hebben geleerd (door onze omgeving, de media en slimme reclamecampagnes die ons doen geloven dat we niet genoeg waard zijn totdat we *product X* kopen), in ons systeem zijn gebrand. Het vraagt veel om daaruit te komen en dat is voor mij een grote motivatie om door te gaan met m’n werk.

5. Er werd van tevoren héél veel geoordeeld over The No Buy Challenge (altijd vanuit angst)

Wat me ook opviel, is hoeveel kritische vragen en oordelen we aan het begin over ons heen kregen. The No Buy Challenge startte middenin de lockdown, een tijd waarin merken en retailers het zwaar hadden. Daar waren we ons enorm bewust van. Maar we waren – en zijn – er óók van overtuigd dat het belang van een bepaalde groep er nooit toe mag leiden dat zo’n belangrijk initiatief niet mag bestaan. Uitgezoomd is het niet zo moeilijk om te bedenken dat we voor een succesvolle duurzame transitie minder moeten kopen om zowel ons eigen levensgeluk te vergroten als de impact op de planeet te verlagen. En dat dit nog een zwaar onderbelicht onderwerp binnen duurzaamheid is. Maar als er belangen bijkomen kijken, kijken mensen daar toch anders naar. We zagen dat angst soms ging overheersen. Mensen noemden de timing verkeerd, onze boodschap niet juist of de benadering te eenzijdig.

Ik vond die negatieve reacties niet goed doordacht en veel te snel geroepen. Niet alleen is de timing juist perfect (hoe lang moeten we nog wachten nu de urgentie om te verduurzamen sky high groeit?!), ook kunnen we prima  duurzame ondernemers supportezonder ons bezit altijd maar weer te moeten vergroten. De mensen die meededen met de challenge, deden dit omdat ze vinden dat ze genoeg hebben (als je vindt dat er iets mist, doe je tenslotte niet mee). Kasten puilen uit, mensen hebben bergen ongedragen kleding en soms meer items dan ze in een jaar kunnen dragen. Als je het belangrijk vindt om ondernemers te supporten, dan doe je dat vanuit altruïstische overwegingen, zonder er zelf beter van te willen worden (of ben ik nou gek?).

Je gaat mij toch niet vertellen dat de énige manier om een ander te helpen is door zelf je bezit te vergroten? Waarom doneer je niet gewoon aan ondernemers die je waardeert, als het je écht gaat om hen helpen? Waarom koop je geen cadeaubon die je na je challenge goed doordacht kunt inwisselen? Waarom geef je niet op elke verjaardag zo’n bon? Waarom help je ondernemers niet aan zichtbaarheid op jouw kanalen, of vertel je challengeloze vrienden en familie dat ze daar moeten kopen? Desnoods koop je een item voor iemand anders. Maar als je puur een ondernemer wilt helpen, moet je bij mij niet aankomen met het excuus dat je ‘dan toch maar weer een extra kledingstuk koopt dat je niet nodig hebt’.

Ik heb tijdens de challenge veel ondernemers gesproken en niemand had ‘last’ van onze keuze (veel duurzame merken groeiden juist in die periode!). Slechts enkele ondernemers gingen niet zo goed, maar zij hadden het al moeilijk zo voor de challenge. En ik vind het niet eerlijk als wij daar verantwoordelijk voor gehouden worden. Dit initiatief moet kunnen bestaan.

6. Een No Buy Challenge opzetten geeft zóveel voldoening (en werkdruk ;))!

Wat was het bijzonder om dit met zóveel mensen te mogen doen. Al die reacties. Al die eerlijke ervaringen en lessen. Al die mensen die we dit halfjaar hebben ontmoet, onder andere op onze grote Swap Party. Het was heel bijzonder. Tegelijkertijd zorgde het ook voor veel werkdruk; soms voelde het als een baan bovenop m’n fulltime baan. Je verkijkt je toch op de tijd die je erin stopt en soms zorgde dat voor een overprikkelde en overwerkte Sara. Nu deze heerlijke challenge bijna ten einde is, ontvangen we veel berichten of we dit nog een keer gaan doen en of we in ieder geval blijven doorgaan met het delen van tips. De komende maanden zeggen we dit account even vaarwel en nemen we vakantie en rust. Een groot deel van mijn werk bestaat uit het delen van gratis(!) tips op social media en ik hoop dat niemand van mij verwacht dat ik mezelf over de kop blijf werken om dit gratis te blijven doen 🙂 We gaan even goed nadenken wat we met het account gaan doen. Het zal altijd vrij toegankelijk blijven, dus als je zelf een No Buy Challenge wilt beginnen, kun je daar altijd terecht voor tips en tricks.

Ga ik nu niet ineens heel veel kopen?

Haha, welnee! Ik kocht al vrij bewust, dus daar ben ik niet bang voor. Het voelt goed om de touwtjes weer iets te laten vieren, ik ga niet ontkennen dat ik daar zin in heb J Dat betekent niet dat ik iets gá kopen, maar wel dat ik minder strikt ga zijn. Het enige dat ik nu graag wil, is een mooie, zwierige zomerjurk (inspiratie nodig? Check de Brand Guide voor (zomer)jurken!). Daar ga ik vanaf nu even goed over nadenken, geen idee of ik ‘m nog deze zomer koop.

Ik denk ook niet dat onze deelnemers ‘ineens’ vervallen in hun oude patronen – ik geloof dat een halfjaar een mooie periode is om langzaam nieuwe lessen in je dagelijkse leven te verweven. Wél denk ik dat die oude, vastgeroeste patronen altijd op de loer liggen. En over een halfjaar zal er weer een flinke groep zijn die een nieuwe No Buy Challenge kunnen gebruiken. Nu afwachten of we dat ook gaan doen… 🙂

Fotocredits
Clara Lee voor Vogue Italia October 2018, door Abalone en Mahaut Harley Leca.